واكاوي مبحث خودشناسي، اهميت و ابهام هاي آن در مثنوي هاي عطار با تأكيد بر تحليل حديث «من عرف نفسه فقد عرف ربه»

عرفت نفس يا خودشناسي كه در روان شناسي فرديت و فردانيت ناميده مي شود يكي از مباحث حائز اهميت در ،عرفان ،دين ،فلسفه، روان شناسي و علوم تربيتي محسوب مي گردد. در باور عطار از خودبيگانگي از مهمترين عوامل تهديد كننده هويت حقيقي انسان است كه موجب آسيب هاي اعتقادي رفتاري و اخلاقي مي شود؛ همچنين مانع از تكامل انسان، شناخت جهان و مهمتر از همه شناخت حق مي شود. عطار اعتقادي به شناخت خويش در آيينۀ ديگران يا سير آفاقي ندارد؛ بلكه معتقد است انسان با سير انفسي است كه مي تواند خود را بشناسد و به كمال مطلوب خويش نايل گردد. در اين مقاله با استناد به دلايلي به تبيين جايگاه منحصر به فرد خودشناسي و در حقيقت رجحان آن بر هر معرفتي در انديشه عطار مي پردازيم و با توجه به محوري بودن مبحث معرفت نفس در پيوند با خداشناسي و به جهت اهميت و ارزشمندي خود شناسي در تفكر عرفاني عطار، ضمن تحليل حديث من عرف نفسه فقد عرف ربه» به تبيين برخي ابهامات و دشواري هاي مربوط به آن مي پردازيم.