بررسي تطبيقي معاني عرفاني در مديحه هاي مهدوي امام خميني و عارف بجنوردي

مدايح شيعي، بخشي از مفاهيم عرفاني را در خود دارند. در اين ميان مديحه هاي مهدوي به سبب دارا بودن نوعي معرفت غيبي به شدت نگاهي عرفاني دارند. پژوهش حاضر با بررسي مقايسه اي و توصيفي معاني عرفاني در مديحه هاي مهدوي اين دو شخصيت بر آن است تا ابتدا مفهوم عرفاني واژگاني را كه در اين مديحه ها وجود دارد مشخص كند و اين مفاهيم را شرح دهد شباهت خاستگاه هاي ذهني و اجتماعي سرايندگان اين مديحه ها بي ترديد در همساني اين اشعار نقش داشته است. امام خميني و عارف بجنوردي هر دو فقيه اند و با متون حديثي پيرامون معرفت امام مأنوس اند. هر دو در فلسفه با واسطه شاگرد حاج ملاهادي سبزواري اند و هر دو بافت صدور زماني مدايحشان تا پيش از انقلاب يكسان است. تفاوت آنان نيز در دو مسئله است. عرفان امام اجتماعي است و عارف بجنوردي عزلت گراست. ديگر آنكه امام به هيچ سلسله اي اظهار ارادت خاص ندارد اما عارف بجنوردي وابسته به نحلهٔ تصوفي خاصي مي باشد.