فرماسيون رويكرد پارادايمي در بررسي معرفت‌شناختي تحولات توسعه‌اي ايران در دوران جديد (سطوح نظري)

پژوهش حاضر با هدف فرماسيون رويكرد پارادايمي جديد در بررسي معرفت‌شناختي تحولات توسعه‌اي ايران (سطوح نظري) و با پايگاهي اكتشافي صورت گرفته است. روش پژوهش؛ روش كيفي كنش‌پژوهي و در معناي استقراي پراگماتيستي آن بوده است. تكنيك‌هاي مورد استفاده در گردآوري داده‌ها فنون كتابخانه‌اي و استنادي بوده، و تحليل داده‌ها با استفاده از فنون كيفي؛ تحليل عناصر، تحليل ديالكتيكي و تحليل مفهومي و منطقي صورت گرفته است. يافته‌ها در سطوح نظري پژوهش با چرايي و چگونگي پيكربندي رويكرد پارادايمي جديد در بررسي معرفت‌شناختي تحولات توسعه‌اي مرتبط است. فرماسيون رويكرد پارادايمي جديد تحت عنوان رويكرد تفسيري توسعه، با بهره‌گيري از عناصر خلاقيت پارادايمي و تخيل جامعه‌شناختي از طريق ابزارهاي نظريِ معرفت‌شناسي نظري و ويرايش نظري صورت گرفته است تا راهنماي پارادايمي پژوهش در بررسي واقعيت‌هاي پراگماتيستي توسعه باشد. نتايج نشان دادند؛ در چارچوب رويكرد تفسيري توسعه و در ساختارشدگي تحولات توسعه‌اي جديد؛ عنصر خود ديالكتيكي تفسيرگرا به‌عنوان نمود معرفت‌شناختيِ انسان مدرن يا كنشگران خلّاق، مهم‌ترين عنصر حسّاس پارادايمي است كه بروز و ظهور آن، نيازمند بستر و منظومه معرفتي با تعدادي عناصر حسّاس و مهم معرفتي بوده، تا بتواند با برسازي هم كنشي‌هاي اجتماعي متناسب با تحولات توسعه‌اي جديد، واقعيت‌هاي توسعه‌اي جديد را برسازي كند، در حاليكه چنين مناسبات معرفت‌شناختي اجتماعي، در سامان معرفتي ايران با چالش‌هاي درهم تنيده هستي‌شناختي، روش‌شناختي مواجه بوده است.