مطالعۀ سيستماتيك پديدۀ مانع همجوشي برپايۀ رهيافت پتانسيل مجاورت: شواهدي از اثرات وابسته به انرژي ضريب انرژي سطحي ‏

در تحقيق حاضر بر پايه‌ تئوري پتانسيل مجاورت به مطالعه‌ سيستماتيك نقش اثرات انرژي سطحي و همچنين وابستگي دمايي در تحليل پديده‌ مانع همجوشي در واكنش‌هاي يونسنگين پرداخته‌ايم. براي اين منظور، محاسبات پتانسيل برهم‌ كنشي را با استفاده از نسخۀ اصلي پتانسيل مجاورت 1977 (Prox. 77) انجام داده‌ايم و در بخش محاسبات سطح مقطع همجوشي نيز از رويكرد جفت ‌شدگي كانال‌ها بهره گرفته‌ايم. سيستم‌هاي همجوشي مورد بررسي در اين تحقيق شامل واكنش‌هاي يون سنگين 11B+197Au، 12C+198Pt، 16O+208Pb، 28Si+64Ni، 28Si+94Mo، 32S+89Y، 58Ni+58Ni، 34S+89Y، 12C+204Pb و 36S+64Ni هستند كه همگي در شرط 0 Qصدق مي‌كنند و حاصل ‌ضرب اعداد اتمي هسته‌هاي شركت‌كننده در آنها در محدوده‌ 392≤ Z1Z2 ≤784 قرار دارند. محاسبات اوليه نشان مي‌دهند كه مدل Prox. 77 مقادير تئوري سطح مقطع همجوشي را به ويژه در نواحي انرژي پايين‌تر از سد همجوشي، كمتر از داده‌هاي تجربي متناظر پيش ‌بيني مي‌كند. اين در حالي است كه اعمال اثرات فيزيكي ياد شده، موجب افزايش اين مقادير و در عين حال بهبود توافق آنها با داده‌هاي آزمايشگاهي سطح مقطع در واكنش‌هاي انتخابي مي‌شود. علاوه بر اين، با در نظر گرفتن اثرات وابستگي به انرژي براي ثابت انرژي سطحي γ0 صورتمندي مجاورت در محدودۀ انرژي‌هاي خيلي كم توانسته‌ايم رفتار داده‌هاي تجربي سطح مقطع‌هاي همجوشي، ضريب اخترفيزيكي S(E) و همچنين مشتق لگاريتمي L(E) را در اين نواحي به خوبي بازتوليد كنيم.