پديده عشق در حيوانات از ديدگاه حكمت صدرايي

اين بررسي به منظور تبيين ديدگاه هستي شناسي صدرايي در مورد ماهيت پديده عشق غريزي و نهفته در وجود حيواناتِ غير انساني با استفاده از روش پيمايشي و نيز تحليلي توصيفي (اسنادي كتابخانه اي) انجام شده است. موسس حكمت متعاليه معتقد است كه در كلِّ عالم هستي، از پست ترين موجودات تا عالي ترين آن‌ها عشق سَريان دارد. بر اساس نظر ملاصدرا، حيوان يكي از موجودات متن واقع است كه داراي صفات كمالي مختص به مراتب خود است. حيوانات داراي نفس هستند كه از آثار آن، كمالاتي از قبيل حيات، درك ، اختيار و عشق است. از منظر حكمت صدرايي، عشق يكي از كمالات وجود حيوان است. مباني حكمت صدرايي براي اثبات وجود و سريان كمال عشق در حيوان عبارتست از اينكه وجود اصيل ، بسيط ، مشكّك و مساوق با حيات و ادراك (شعور) و عشق است و خدا معشوق‌ حقيقي‌ تمام‌ موجودات‌ از جمله نفوس حيوانات است. همه ي حيوانات عاشق هستند اما به لحاظ وجودي، مرتبه اي دارند و به قدر شدت و ضعف در مرتبه حيواني خود به زيور كمالات آراسته اند، يعني؛ همه حيوانات در يك سطح نيستند و حدِّ اين كمالات به تناسب سهم آنان از وجود بستگي دارد. اما هر حيواني كه عالي ترين سهم را از مرتبه ي خويش داراست از عشق بيشتري نيز برخوردار است. به باور صدرالدين، به لحاظ تكاملي، حيوان تنها تا جايى مى‏تواند پيش رود كه انسانيت از آن جا آغاز مى‏شود.