بررسي انگيزه‌هاي دولت عدالت و توسعه تركيه از كارزار نظامي-سياسي در استان نينواي عراق

همزماني نسبي روي كار آمدن دولت عدالت و توسعه در آنكارا و سقوط صدام در عراق و بروز خلاء قدرت ناشي از آن در اين كشور، تحركات عميق، فشرده و چندلايه تركيه در مناطق شمالي آن را در پي آورد. دولت اردوغان با استناد به تهديد پ.ك.ك (به عنوان عامل امنيتي)، سند عهد ملي (به عنوان عامل تاريخي) در خصوص تعلق موصل و كركوك به تركيه و توافقنامه تعقيب گرم منعقده ميان بغداد و آنكارا (عامل حقوقي) استقرار نيروهاي نظامي خود را به 15 كيلومتري موصل و دامنه حملات هوايي و پهپادي را به عمق 200 كيلومتري خاك عراق رسانده است. تمامي اين تحركات آك پارتي با تاكيد همزمان بر احترام به حاكميت عراق و عدم طمع ورزي به خاك آن كشور انجام مي‌گيرد. مقاله حاضر درصدد پاسخگويي به اين پرسش اصلي است كه «چرا تركيه پس از سقوط صدام و ظهور داعش، ابعاد تحركات نظاميسياسي خود در شمال را افزايش داده است؟». جهت پاسخ به اين سوال، طي مطالعه‌اي توصيفيتبييني با كاربست منابع كتابخانه‌اي و اسناد تاريخي، جستاري در كتب، مقالات و گزارش انديشكده‌ها و رسانه‌هاي معتبر به زبان‌هاي عربي، تركي، فارسي و انگليسي انجام داديم و در پايان با استفاده از يافته‌هاي حاصل از اين مطالعه، به اين نتيجه‌گيري كلي رسيديم: «تركيه با تركيبي از انگيزه‌هاي تاريخيهويتي سازه‌انگارانه (برآمده از ايدئولوژي نئوعثمانيسم) و قدرت طلبانه رئاليستي، در كسوت يك بازيگر طمع‌كار و نه جوياي امنيت، بدنبال تسلط بيشتر بر سرزمين‌هاي شمال عراق است».