آثار حاد و مزمن انواع فعاليت هاي بدني بر بتااندورفين

اپيوئيد هاي درونزا با تاثير بر گيرنده ‌هاي اختصاصي خود مسئول بروز اعمال متنوع فيزيولوژيك هستند. مصرف حاد اپيوئيدها عوارض جدي بدنبال ندارد، ولي مصرف مزمن آن ها عليرغم بروز تحمل به برخي اثرات همچون يبوست، تهوع و خشكي دهان، با اعتياد و برخي اختلالات مغزي همراه است. از طرفي توقف مصرف مزمن اين مواد نيز علاوه بر بروز سندرم قطع مصرف با علائمي همچون تعريق، اضطراب، تهوع، درد عضلاني، بي‌خوابي، اسهال، تشويش و گرگرفتگي، موجب برطرف شدن وابستگي رواني به اپيوئيدها نمي ‌گردد. امروزه عقيده بر اين است كه فعاليت هاي ورزشي با تحريك و ترشح اپيوئيد هاي درونزا موجب احساس سرخوشي و نشاط شده و از اين طريق در پيشگيري و درمان اعتياد مؤثر است. يكي از مهمترين اپيوئيدهاي درونزا بتااندورفين است. بتااندورفين يك نوروپپتيد درون‌زا با خواص تخديري است كه در سيستم عصبي مركزي و محيطي يافت مي‌شود. عليرغم تحقيقات گسترده در زمينه تأثير فعاليت بدني بر بتااندورفين، شناخت كامل تأثير انواع فعاليت هاي ورزشي بر بتااندورفين و ساير اپيوئيد هاي درونزا نيازمند تحقيقات بيشتري است. در اين مقاله اثرات حاد و مزمن فعاليت هاي ورزشي بر بتااندورفين مرور شده است. تاكنون بخوبي مشخص شده كه تمرينات حاد و مزمن ورزشي باعث افزايش سطح بتااندورفين مي‌ شوند. مكانيزم يا مكانيزم ‌هاي تاثير تمرينات حاد بر افزايش سطح بتااندورفين تاحدودي متفاوت از مكانيزم ( هاي) تاثير تمرينات مزمن ورزشي بر افزايش سطح بتااندورفين مي‌باشند.