تأثير حضور آموزشي، اجتماعي و شناختي آنلاين بر رضايت تحصيلي با ميانجي‌گري احساس تنهايي در دانش‌آموزان دختر تيزهوش دورۀ دوم دبيرستان

اين پژوهش با هدف بررسي تأثير حضور آموزشي، اجتماعي و شناختي آنلاين بر رضايت تحصيلي با ميانجي گري احساس تنهايي در دانش آموزان دختر تيزهوش دورۀ دوم دبيرستان صورت گرفت. روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعۀ اين پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان دختر دبيرستان فرزانگان مقطع متوسطۀ دوم (340 نفر) در سال تحصيلي 400-1399 بود. حجم نمونۀ آماري براساس قاعدۀ سرانگشتي كلاين برابر 170 نفر تعيين شد كه به روش نمونه‌گيري در دسترس و با پرسشنامۀ آنلاين انجام شد. ابزارهاي مورداستفاده در اين پژوهش چارچوب اجتماع اكتشافي (CIF)، پرسش‌نامۀ احساس تنهايي دانشگاه كاليفرنيا (UCLA) و مقياس چندبعدي رضايت از زندگي دانش‌آموزان (MSLSS) بود. تحليل داده‌ها به روش آماري تحليل مسير و با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري SPSS-22 و AMOS-24 انجام و براي بررسي نقش واسطه‌اي متغيرها از آزمون بوت‌استراپ استفاده شد. يافته‌ها نشان‌دهندۀ آن بود كه پس از حذف مسير مستقيم از حضور آموزشي به احساس تنهايي، مدل علّي حضور آموزشي، اجتماعي و شناختي به رضايت تحصيلي دانش‌آموزان از طريق نقش واسطه‌اي احساس تنهايي تأييد شد. طبق نتايج اين پژوهش، وجود حسي از حضور تأثير چشمگيري بر كاهش احساس تنهايي دانش‌آموزان داشت كه اين امر باعث افزايش رضايت تحصيلي در آنان مي‌شود؛ بنابراين در محيط‌هاي آنلايني كه ارتباط غيركلامي در جلسات رودررو محدود است، حضور مدرسان و فراگيران براي پيشگيري از احساس انزوا و خلق يك محيط يادگيري آنلاين ثمربخش ضروري است.