سنجش اثر فعاليت هاي اجتماعي-انساني بر روند تخريب سرزمين در سواحل خليج فارس و درياي عمان

تخريب سرزمين به دليل تأثير بر روي توليدات كشاورزي، محيط‌زيست و تأثير آن بر روي امنيت و كيفيت زندگي در قرن 21 به‌ عنوان يك موضوع جهاني مطرح شده است و شواهدي مانند كاهش تنوع زيستي و آلودگي آب و هوا را پديد مي آورد. هدف از اين تحقيق بررسي اثرات عوامل اجتماعي-انساني بر روند تخريب سرزمين در سواحل استان هاي بوشهر، هرمزگان و سيستان و بلوچستان مي باشد. بدين منظور، طي بازه زماني 1367-1398 از داده هاي ماهواره اي لندست شامل سنجنده OLI، ETM+ و TM و اطلاعات سرشماري جمعيت، از سايت مركز آمار ايران، استفاده شد. جهت تهيه نقشة كاربري اراضي، ابتدا تصحيح هندسي و راديومتريك انجام گرفت. سپس از روش طبقه بندي نظارت شده و الگوريتم حداكثر احتمال استفاده شد. به منظور تعيين نقش متغيرهاي اثرگذار، از روش تحليل رگرسيوني چندمتغيره استفاده گرديد. SAVI و SI1 به عنوان متغير وابسته، كاربري مناطق انسان ساخت و تراكم جمعيت نيز به عنوان متغيرهاي مستقل در نظر گرفته شد. بر اساس نتايج آشكارسازي، طبقه كاربري اراضي مناطق انسان ساخت و متغير جمعيت، به ترتيب با افزايش 2/7 ،2/3 برابري همراه مي باشد. تراكم جمعيت در بازه زماني مورد مطالعه از 96 به 194 نفر بر كيلومتر مربع رسيده است. همچنين طبق نتايج تحليل رگرسيوني، كاربري مناطق انسان ساخت به عنوان متغير اثرگذارتر بر شاخص SAVI و SI1 انتخاب شد. از سوي ديگر با توجه به يافته هاي تحليل رگرسيوني كه اثر گذاري عوامل اجتماعي-انساني بر روند تخريب سرزمين را به مقدار 37 درصد بيان مي نمايد، مي توان نتيجه گرفت كه متغير اجتماعي-انساني عاملي مهم و بخشي از  فرايند تخريب سرزمين را سبب مي گردد. بنابراين، يافته هاي حاصل از اين تحقيق، امكان اخذ تصميمات اساسي در تدوين سياست‏ هاي مديريتي براي برنامه ‏ريزان و مديران در حوزة منابع طبيعي و محيط زيست جهت پايداري و ارزيابي مناطق ساحلي را فراهم خواهد نمود.