تأثير همگرايي و واگرايي جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي بر سياست خارجي دولت آمريكا در قبال ايران (با تأكيد بر راهكارهاي رسانه‌اي)

ايران و عربستان سعودي به‌مثابه دو قطب مهم در غرب آسيا، روندي از همگرايي و واگرايي را در مناسبات خود طي كرده‌اند. وزن ژئوپليتيكي دو كشور در اين منطقه و نقش بالقوه‌ آن‌ها در حل تعارضات تا حدي است كه هر يك از دو كشور، همواره به‌عنوان بازيگري راهبردي در پروژه‌هاي كلان بازيگران جهاني، انتخاب شده‌اند. بر اين اساس، هدف مقاله حاضر تحليل عوامل همگراساز و واگراساز در روابط جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي و تأثير اين عوامل بر سياست خارجي دولت امريكا در قبال ايران است. روش پژوهش، توصيفيتحليلي است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه روابط ايران و عربستان سعودي مبتني بر تقابل و همكاري بوده است. رابطه‌اي كه مكانيزم‌هاي آن با درگيري‌هاي ژئوپليتيك، جنگ‌هاي نيابتي، نفتي و ائتلاف‌سازي منطقه‌اي پيوند خورده است؛ بر اين اساس، با داشتن تهديدهاي مشترك و توانمندي‌ها و قابليت‌هاي دو كشور و راهبرد «منفعت‌محور» و«دخالت‌گرايانه‌» دولت امريكا در امور داخلي كشورهاي غرب آسيا، قرار گرفتن ايران و عربستان بر مدار واقعيت‌ها و اشتراكات جغرافيايي، فرهنگي و اقتصادي با تقويت «سياست همسايگي» از طريق ديپلماسي عمومي و ديپلماسي رسانه‌اي، همگرايي دو كشور ضرورتي اجتناب‌ناپذير است.