استفاده صلح‌آميز از فناوري هسته‌اي از منظر حق بر توسعه براي جمهوري اسلامي ايران (با تأكيد بر بازنمايي آن در رسانه‌ها و انديشكده‌ها‌ي آمريكايي)

فناوري هسته‌اي، در كنار كاربردهاي نظامي و بازدارنده خود، داراي قابليت استفاده صلح‌آميز براي حق بر توسعه كشورها است و اين امكان در سال‌ها‌ي متمادي، كانون توجه بسياري از حقوق‌دانان بوده است. اين مقاله، با استفاده از روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و اسنادي و بهره‌گيري از آنچه كه در رسانه‌هاي بين‌المللي بازتاب يافته، درصدد پاسخگويي به اين سؤال است كه استفاده كشورها، از جمله ايران از انرژي صلح‌آميز هسته‌اي در راستاي «حق بر توسعه» چگونه با موازين حقوق بين‌الملل، قابل ارزيابي است؟ در پاسخ به اين سؤال، اين فرضيه مطرح مي‌شود مادامي كه يك قاعده مسلم حقوق بين‌الملل، حق بر توسعه فناوري و دانش صلح‌آميز هسته‌اي را از دولت‌ها‌ سلب نكرده باشد، توسعه در كليت آن از جمله در حوزه فناوري هسته‌اي نه تنها ممنوع نبوده، بلكه مي‌تواند در راستاي «حق بر توسعه» و حقوق‌بشر و نيز به‌موجب حقوق بين‌الملل عام مجاز باشد. رسانه‌هاي برون‌مرزي نيز مي‌توانند اين موضوع را به يك مطالبه جهاني، خصوصاً براي كشورهاي در حال توسعه مانند ايران از نهادهاي بين‌المللي، قدرت‌ها‌ي بزرگ و صاحبان باشگاه هسته‌اي در جامعه بين‌المللي و جنبش نم (NAM) تبديل نمايند.