مطالعۀ روش تكرار نزديك براي پيش‌بيني سرقت از منازل: با رويكردي به امكان سنجي به‌كارگيري آن در ايران

از دو دهه اخير، مفاهيمي مانند پيش‌بيني جرم و پليس پيش‌بيني‌كننده پديدار شده‌اند. در ميان روش‌هاي پيش‌بينيِ مكان‌محور جرم، روش تكرار نزديك در خصوص پيش‌بيني سرقت با الهام از الگوي بيماري‌هاي اپيدمي و زلزله‌ كارايي خوبي نشان داده است. در اين روش، بر مبناي جرم واقع شده، پيش‌بيني مي‌شود كه در بازه زماني و مكاني نزديك، جرم ديگري رخ خواهد داد. از لحاظ عملي، اين شيوه در سه شهر آلمان در قالب پروژه پركوبز، ماملو در سوئد، شهر شيكاگو و بسياري از شهرهاي ديگر آمريكا، انگلستان، استراليا و نيوزيلند آزموده شده است. به‌كارگيري اين روش در ايران كه با مانع بزرگ محرمانه تلقي كردن آمار و عدم تمايل به تغيير روبرو است، نيازمند بسترسازي فني و انساني است. در بُعد فني، توليد نرم‌افزار بومي، توجيه متصديان و برگزاري كلاس‌هاي آموزشي ضروري‌اند و در بُعد انساني، ارج نهادن به نيروي انتظامي همراه آموزش كافي و كرامت‌مداري بزه‌ديدگان بالفعل و بالقوه مفيد خواهند بود. به‌كارگيري اين روش با مشاركت شهروندان در خصوص اعلام جرم و محافظت بهتر از خود، به هدفمند شدن پيشگيري و كاهش نرخ سرقت از منازل كمك خواهد كرد. مقاله حاضر، مي‌كوشد به اين پرسش پاسخ دهد كه آيا روش تكرار نزديك، با توجه به موانع احتمالي، امكان به‌كارگيري در ايران را دارد؟ و چگونه مي‌توان با بسترسازي مناسب، موانع را از ميان برداشت؟