الگوي ميانجيگري ذهن‌آگاهي در رابطه بين احساس تنهايي و بهزيستي روانشناختي: يك رويكرد ميانجيگري تعديل‌شده

با توجه به اهميت بهزيستي روانشناختي بر سلامت رواني و جسماني افراد و اثرات مخرب احساس تنهايي بر بهزيستي روانشناختي، اين مطالعه به بررسي نقش ميانجيگري ذهن‌آگاهي در رابطۀ بين احساس تنهايي و بهزيستي روانشناختي پرداخته است. همچنين، در اين مطالعه نقش جنسيت در تعامل بين ذهن‌آگاهي و بهزيستي روانشناختي بررسي شد. پژوهش حاضر از نوع همبستگي است كه در بستر اينترنت انجام شد و تحليل‌ها از نوع تحليل رگرسيون تعديلگري بود. نمونه‌اي شامل 412 بزرگسال علاوه بر ارائه اطلاعات جمعيت‌شناختي شامل سن و جنسيت، سه پرسشنامه شامل مقياس احساس تنهايي، نسخه كوتاه بهزيستي روانشناختي و مقياس ذهن‌آگاهي را تكميل كردند. نتايج نشان دادند 48% از واريانس بهزيستي روانشناختي در مدل ارئه‌شده تبيين مي‌شود. تمامي اثرات مستقيم شامل اثر احساس تنهايي بر بهزيستي روانشناختي، اثر احساس تنهايي بر ذهن‌آگاهي و اثر مستقيم ذهن‌آگاهي بر بهزيستي روانشناختي معنادار بود. همچنين، اثر غيرمستقيم احساس ‌تنهايي بر بهزيستي‌ روانشناختي ازطريق ذهن‌آگاهي معنادار بود. به عبارتي، ذهن‌آگاهي نقش ميانجيگري در تأثير بين احساس تنهايي و بهزيستي روانشناختي دارد. احساس تنهايي با كاهش ذهن‌آگاهي به كاهش بهزيستي روانشناختي افراد منجر مي‌شود. نتايج نقش تعديل‌گري جنسيت در اثر ذهن‌آگاهي بر بهزيستي روانشناختي را تأييد كردند؛ به طوري كه تأثير ذهن‌آگاهي بر بهزيستي روانشناختي در ميان زنان شدت بيشتري داشت. يافته‌هاي اين مطالعه براي ايجاد راهكاري در جهت كاهش اثرات مخرب احساس تنهايي بر بهزيستي روانشناختي قابل بهره‌وري است‌.