نقش تجربه و كاركرد روايات رستگاري بخش بر بهزيستي روانشناختي در بزرگسالان ايراني

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر روايات رستگاري بخش، بر مولد بودن و در نتيجه بر بهزيستي روانشناختي در بزرگسالان ايراني انجام شد. علاوه بر اين رابطه بين خود رستگاري بخش و مولد بودن با بهزيستي روانشناختي نيز بصورت جداگانه بررسي گرديد. روش بررسي: جامعه پژوهش را كليه بزرگسالان 22 سال تا 65 سال كه داراي تحصيلات كارشناسي و بالاتر بودند واز طريق فراخوان در فضاي مجازي دعوت شده بود،تشكيل دادند كه از بين آنها 66 بزرگسال ايراني در دامنه سني 22-65 سال به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامۀ داستان زندگي مك آدامز، مقياس مولد بودن لويالاو مقياس بهزيستي روانشناختي ريف بود. روش تحليل از نوع كيفي-كمي است كه تحليل كيفي بصورت تماتيك و تحليل كمي از نوع همبستگي پيرسون مي باشد. يافته ها:يافته ها نشان داد در جمعيت بزرگسال ايراني، بين نمرات خود رستگاري بخش و مولد بودن ،خود رستگاري بخش و بهزيستي روانشناختي و مولد بودن و بهزيستي روانشناختي رابطه مثبت و معني دار وجود دارد (0.01 P). نتيجه گيري: اگر چه بين خود رستگاي بخش و مولد بودن،خود رستگاري بخش و بهزيستي روانشناختي و مولد بودن و بهزيستي روانشناختي رابطه مثبت و معني دار وجود دارد ولي جمعيت بزرگسال ايراني داستان هاي خودرا غالبا در تم رستگاري بخش تعريف نمي كنند، همچنين آنها در آزمون مولد بودن نيز نمرات پاييني را كسب مي كنند و در نتيجه بهزيستي روانشناختي پاييني را هم تجربه مي كنند،كه از ريشه هاي فرهنگي و تاريخي نشات مي گيرد.