مقايسه كارآمدي الگوهاي اقتصاد پايدار شهري بر توسعۀ محلي (مطالعه موردي: منطقه ۱۰ شهر تهران)

اقتصاد شهري به عنوان شاخه‌اي از اقتصاد خُرد، پس از شكل‌گيري رويكردهاي مبتني بر پايداري همچون توسعۀ پايدار، بيش از پيش با اين رويكردها پيونديافت و مقوله‌اي جامع با عنوان «اقتصاد پايدار شهري» را شكل داد. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي الگوهاي اقتصاد پايدار شهري به منظور تحول و توسعه مجدد محله هاي ناكارآمد شهري مي باشد كه تاكنون كفايت آنها ارزيابي نگرديده است.بدين منظور با استفاده از يك روش كمّي- كيفي مبتني بر مصاحبه و پرسشگري از خبرگان شهر تهران، داده‌هاي تحقيق گردآوري شد. نتايج به‌دست‌آمده، حاكي از تأثير مثبت و معنادار تمامي مدل‌هاي مورد بررسي بر متغير وابسته يعني توسعۀ محلي بود. با اين حال برخي از الگوهاي اقتصاد پايدار شهري همچون «كارآفريني اجتماعي» و «الگوي LED»، تأثير بيشتري بر توسعۀ محلي داشت. اين بدان معني است كه دو الگوي يادشده مي‌تواند بيش از ساير الگوها در انطباق با شرايط محله‌هاي ناكارآمد منطقه ۱۰ شهر تهران به كار گرفته شود. در نهايت ايننتيجه به دست آمد كه براي كاربست الگوهاي اقتصاد پايدار شهري در توسعۀ محلي و تحول محله‌هاي ناكارآمد شهري منطقه ۱۰ شهر تهران، بايد دو پيش‌شرط اساسي مدنظر قرار گيرد. يكي اينكه اولويت انتخاب الگوهاي توسعه مجدد، مبتني بر تطابق آنها با «توسعۀ محلي درون‌زا» باشد و شرط ديگر شرايط و اقتضائات جامعه‌شناختي محله‌هاي ناكارآمد شهري در انتخاب الگوي توسعه لحاظ گردد. با پذيرش و به‌كارگيري اين دو پيش‌شرط، مي‌توان الگويي بومي از توسعه محلي مبتني بر رويكرد اقتصاد پايدار شهري در شهر تهران را تحقق بخشيد.