بررسي تطبيقي استعاره ي مفهومي غم و شادي با استناد بر شواهدي از آثار افغاني و ايشي‌گورو

زبان شناسي شناختي، يكي از گرايش هاي جديد و قدرتمند زبان، فكر و به تبع آن استعاره است كه زبان را در تعامل با انديشه، منطق و ادراك مي داند. در اين رويكرد، مفاهيم انتزاعي و گنگ توسط مفاهيم ملموس و آشنا ساختاربندي مي شوند. نظريه ي استعاره ي مفهومي، از نظريه هاي مهم زبان شناسي شناختي است و در اين ميان احساس كه مفهومي ذهني است؛ يكي از حوزه هاي مورد مطالعه مي باشد. بر اين اساس، پژوهش حاضر به بررسي و مقايسه ي استعاره هاي مفهومي غم و شادي در آثار دو نويسنده ي معاصر ايراني و انگليسي به نام هاي افغاني و ايشي - گورو (برنده ي جايزه ي نوبل ادبي 2017) مي پردازد. براي انجام مراحل پژوهش، ابتدا 50 مورد از آثار دو نويسنده ي فوق كه در آن ها مفهوم استعاري يكي از حوزه هاي غم و شادي به كار رفته بود، استخراج گرديد كه از اين مجموعه، 31 مورد به استعاره هاي غم و 19 مورد به استعاره هاي شادي مرتبط گرديد و رايج ترين حوزه هاي مبدأ براي مفهوم سازي دو احساس بيان و مشخص گرديد فراواني استعاره هاي غم و تنوع معنايي آن ها بيشتر از حوزه ي شادي مي باشد. سپس استعاره هاي غم و شادي بر اساس مدل كوچش، براي تشخيص اين كه غالب استعاره ها در كدام گروه قرار مي گيرند، تقسيم بندي شد. پس از تحليل داده ها، تلاش شد پربسامدترين نگاشت هاي استعاري و حوزه هاي مبدأ كه در ساخت استعاره هاي غم و شادي به كار مي روند، تعيين گردد.