فهم «در انتظار گودو» از منظري روانكاوانه

مقاله ي حاضر با توسل به ميراث فكري فرويد و لاكان خاصه آن گونه كه اسلاوي ژيژك، فيلسوف و روانكاو معاصر، آن را پرورانده است، به برسي اجمالي از اثر در انتظارگودو ساموئل بكت مي پردازد. ژيژك بر مبناي مفهوم شي يا همان چ يز لاكان، تقسيم بندي خاصي از مدرنيسم و پست مدرنيسم ارائه مي كند و بر مبناي همين تقسيم بندي مدعي است كه نمايش نامه ي در انتظار گودو در زمره ي آثار مدرنيستي است. اما ما با شرح و توضيح برخي از خود منظومه مفاهيم ژيژك و با مبنا قرار دادن تقسيم بندي او، داعيه ي او را به چالش مي كشيم و تا حدي نشان مي دهيم كه در انتظار گودو اثري پست مدرنيستي است. از اين حيث مقاله ي حاضر سر آن ندارد كه به برسي خيل عظيم آثاري بپردازد كه پيرامون در انتظار گودو وجود دارند، بلكه اين مقاله بيشتر نوعي توضيح مفاهيم فلسفيروانكاوانه ي ژيژك، و يا به تعبير دقيق، نوعي ديالوگ و درگيري فكري با اين فيلسوف و روانكاو معاصر است. به همين خاطر، آنچه به عنوان نتيجه گيري نيز بيان مي كند بيشتر به نوعي پرسش يا چالش شباهت دارد تا نوعي نتيجه گيري قطعي. با اتخاذ چنين استراتژي است كه مقاله حاضر بيان مي دارد كه گودو نامي براي يك جيغ خاموش است؛ چرا كه گودو نامي براي عدم بيش نيست، گودو نام غيبتي محوري است؛ جيغ خاموشي كه در گلوگيركرده است و شايد به تعبيري كه همسو با روح آثار بكت باشد، اين جيغ خاموش همان سكوت است.