تحليلي روانشناسانه از دو مجموعه داستان قصه‌هاي مجيد و نيكلا كوچولو

هدف پژوهش حاضر، تحليل و بررسي روانشناسانۀ شخصيت هاي داستاني در  قصه‌هاي مجيد نوشتۀ هوشنگ مرادي كرماني و نيكلا كوچولو نوشتۀ رنه گوسيني فرانسوي است. در اين تحقيق سعي بر آن است كه با تكيه بر نظريه هاي روانكاوي، همچون ساختار ذهن مشتمل بر «نهاد»، «من»، «فرامن»، «منِ ايده آل»، «ايده آلِ من» و همچنين همانندسازي به مثابه ي مكانيسمي دفاعي، به دركي عميق تر از  شخصيت‌هاي اين قصه‌ها برسيم. هريك از اين ساختارها  مظهر بخشي از دنياي پيچيدۀ ذهن و وجود آدمي هستند. «نهاد»، «من» و «فرامن» شخصيت انسان را شكل مي دهند و همواره در حال كشمكش هستند. «نهاد» لذت جوست و «فرامن»  به دنبال سركوب خواسته‌ها و لذت‌جويي «نهاد». «من»  كشمكش‌هاي ميان «نهاد» و «فرامن» را كنترل مي‌كند. «من ايده آل»  به مفهوم ارزيابي آگاهانۀ فرد از خويش است، ولي «ايده آل من»  آن بخش از وجود فرد است كه ميل دارد به آن دست يابد. همانند سازي نوعي مكانيسم‌ دفاعي براي مديريت تنش‌هاي دروني و بيروني است. شخصيت هاي اصلي اين داستان ها قابليت انطباق با اين بخش ها را دارند و مي توانند معرف كاركردهاي اجزاي ساختار ذهن باشند. اين پژوهش به تحليل اين دو مجموعه داستان  بر مبناي اين رويكرد اختصاص دارد.