بررسي تطبيقي آگنوستيسيسم در قصيده «طلاسم» ايليا ابوماضي و غزل «من اين ايوان نه تو را نمي دانم» مولانا

ندانم گويي از عناصر تصوير شعري است كه ديدگاه شاعر را نسبت به جهان خلقت بيان مي كند كه ايليا ابوماضي و مولانا شاعران لبناني و ايراني، درصدد بيان آن برآمدند. لزوم شناخت درون مايه و مفاهيم مشترك و مختلف دو شاعر و تأثير و تأثر از يكديگر، ضرورت اصلي پژوهش است. در اين مقاله با رهيافتي توصيفي - تحليلي و با تكيه بر ادبيات تطبيقي آمريكايي، به برخي وجوه اشتراك و افتراق قصيده «طلاسم» ايليا ابوماضي وغزل «من اين ايوان نه تو را نمي دانم» مولانا، پرداخته مي شود. نتايج نشانگر آن است كه آنها، شباهت‌هايي در مفاهيم داشته اند و ميان آنها هيچ تأثير و تأثري وجود ندارد و در شعرفلسفي متأثر از شاعران قبل از خود بودند. جهان بيني هر دو مبتني بر  فلسفه است و در پي يافتن حقيقت هستند و توانستند با ايجاد شك انسان را به سوي هستي بكشانند؛ مي توان گفت ايمان مولوي از ابوماضي قويتر است. مفاهيم ايليا از پيچيدگي بيشتري برخوردار است، زيرا او توجه خاصي به رمزگرايي دارد، اما شعر مولانا به دور از تكلف و عارفانه بيان شده است.