نسبت سياستگذاران و سينماگران در سياستگذاري براي سينماي ايران

سينماي ايران خاستگاهي دولتي دارد و تا كنون نيز انواع رودرويي ‌هاي مثبت و منفي را ميان سينماگران و دولتمردان(سياستگذاران) شاهد بوديم. بخش مهمي از اين رودروي ‌ها بر شناسايي مسائل و شكل گيري دستوركار سياستگذاران تاثير گذار بوده است. عامل مهم شخصيت سياست گذار در يك نظام فرد محور موضوعي است كه در اين رودرويي ‌ها تاثيرگذار است. در اين پژوهش با طرح اين پرسش كه متولي دولتي سينما به عنوان عامل اصلي در فرايند سياستگذاري براي سينما در مواجهه با مسائل حوزه سينما چگونه عمل مي كند، به بررسي ابعاد مساله و شخصيت سياستگذار پرداخته و با استفاده از مدل رفتاري در روانشناسي رشد براي سنخ شناسي تيپ‌هاي مختلف در پاسخگويي و توقع داشتن، آن را در حوزه سياستگذاري انطباق داده است. در اين انطباق ويژگي هايي براي چهار تيپ «مستبد»، «مقتدر يا قاطع»، «بي تفاوت» و «آسان گير» در حوزه ي سياستگذاري ترسيم گرديد و سپس با استفاده از روش پيمايشي و طرح پرسشنامه بسته براي 53 نفر از ذي نفعان سينماي ايران، داده هاي لازم گردآوري شد. يافته هاي پژوهش بيانگر آن هستند كه رويكرد عمومي سياستگذاران سينماي ايران در تصميم گيري براي انتخاب مساله يا راه حل مبتني بر «حاد بودن مساله» و «فشار بيروني» و «انجام كاري در دوره مديريتي» است و امرِ تاحدي خلاف آن ها يعني «توجه به نياز سينماگران»، كمتر مورد نظر آن ها است.