شاكله ‏بندي مفهوم امنيت در دوره ‏هاي باستان، ميانه و معاصر ايران

شاكله بندي مفهوم امنيت در ايران، به بديهي ‏ترين وجه ممكن در عصر مشروطه اگر نگوييم آغاز شده، دست‏كم بايد گفت اوج گرفته و با دامنه و شدت گسترده اي در تحولات تاريخي -سياسي اين سرزمين تطور پيدا كرده؛ به ‏گونه اي كه در دهه پنجم انقلاب اسلامي، ادراكي عميق تر و جامع ‏تر از آن در قالب حكمراني امنيتي، بستر مطالعه پژوهش‏گران قرار گرفته است. با اين حال، عقبه مفهوم امنيت را مي ‏توان در ادوار قديمي تر كه اين اصطلاح در كلام و انديشه، پديده ااي ناشناخته و ناآشنا -البته با محك مدرن آن است- نيز جستجو كرد. مفهوم امنيت در اين چارچوب، در معناي ساده نظم، ثبات و برحذربودن از تشويش و خطر نشأت گرفته از دستگاه حاكمان، خود را نشان داده است. به سامان كردن رابطه دولت يا حكومت با رعيت يا به تعبير پسامشروطه اي ملت، با غايت گسترش قدرت شاه و تداوم سلطنت مقتدرانه وي، نقطه عطف مهمي در تفكر شناختي امنيت در منظومه فكري ايرانيان بوده است.