سياست ‏زدگي و حكمراني امنيت ملي؛ روندها، الگوها و پيامدها

سياست زدگي يا سياسي‏كردن در معناي عام به دخالت‏دادن و ترجيح انگيزه‏ هاي سياسي و گروهي در داوري ‏ها و تصميم گيري ‏ها اطلاق مي‏شود. در حوزه حكمراني، سياست ‏زدگي عبارت است از رعايت‏ نكردن اصل بي‏ طرفي در سياست گذاري ها و تصميم‏ گيري‏ ها و دخالت‏ دادن ديدگاه‏ ها، گرايش ‏ها و سوگيري‏ هاي سياسي در امور حرفه‏ اي؛ كه ممكن است در سطوح و الگوهاي مختلف بروز يابد. هرچند سياست زدگي در همه حوزه‏هاي كشورداري از مهم‏ ترين آسيب ‏ها و عوامل ناكارآمدي به ‏شمار مي‏ رود، اما در حوزه حكمراني امنيت ملي پيامدهاي مخرب‏ تري دارد. در چنين حالتي، كارگزاران، كنش‏گران سياسي و تحليل‏گران راهبردي و اطلاعاتي ترجيحات سياسي ‏شان را در مراحل مختلف انتخاب موضوع، جمع‏ آوري داده‏ ها، پردازش و تحليل اطلاعات و توليد گزارش ‏ها دخالت داده و از عينيت‏ گرايي به نفع مصالح سياسي صرف‏ نظر مي‏ كنند. اين پژوهش با مطالعه روندها و رخدادهاي برجسته حوزه حكمراني امنيت ملي در ايران، ابعاد و اثرگذاري اين موضوع را بررسي كرده و يافته ‏هاي آن نشان مي‏ دهد كه سياست ‏زدگي در قالب‏ هايي نظير قطبي ‏شدگي، نفوذ، موازي‏كاري و افشاگري يا نشت اطلاعات، هزينه‏هاي سياسي و امنيتي قابل توجهي در پي دارد. بر اين اساس، پيشنهادهايي براي كنترل سياست ‏زدگي يا مديريت پيامدهاي آسيب ‏زاي آن ارائه شده است.