بررسي نظام عاطفي گفتمان در شعر «غزل براي گل آفتابگردان» سروده شفيعي كدكني براساس رويكرد نشانه‌ معناشناختي

در اين مقاله نحوۀ شكل­گيري فرآيند عاطفي گفتمان در شعر «غزل براي گل آفتابگردان»1، سرودۀ شفيعي كدكني، بررسي و ارزيابي مي‌شود تا نشان داده شود كه چگونه فرآيند عاطفي شرايط گفتماني جديد ايجاد مي­كند، اين شرايط كدام‌اند و چه معنايي توليد مي­كنند. در واقع، هدف اين مقاله آن است كه نشان دهد چگونه گل آفتابگردان، به‌منزله «منِ» خردگرا، از طريق رابطۀ عاطفي، احساسي، تنشي و پديدارشناختي در گسست با خود قرار مي­گيرد، سپس از مرزهاي «منِ» خردگرا فراتر مي­رود و در پيوند با «منِ» استعلايي به شوِشگر ممتاز تبديل مي‌شود. نشانه- معناشناسي به‌منزله يكي از شيوه­هاي نقد ادبي نو، در قالب فرايندها و ابعاد مختلفي مطرح مي­شود كه بعد عاطفي يكي از آنهاست. اساس بحث و بررسي هر گفتمان عاطفي را صورتهاي بيان (دال) و صورتهاي محتوا (مدلول) تشكيل مي­دهند، يعني از رابطۀ تعاملي بين صورتهاي بيان و محتواست كه نظام عاطفي گفتمان شكل مي‌گيرد و امكان مطالعه و بررسي منطقي ميان آنها تحقق مي­يابد. مطالعۀ جريان عاطفي گفتمان، به معناي بررسي شرايط شكل‌گيري و توليد نظام عاطفي، و چگونگي ايجاد معنا از طريق آن است. در واقع، هدف اين مقاله بررسي كاركرد گفتمان عاطفي در استعلاي معنا و تغيير آن به فرآيندي نو و ممتاز است.