سيماي جاودانگي و ارتباط آن با كوهستانهاي اسطوره در شاهنامه فردوسي

در آيين زرتشت، جهاني كه مرحله كمال را همچون فراگردي ابدي تجربه مي‌كند، با ياري سوشيانت به كمال نهايي دست خواهد يافت و جاودانگاني از تخمه زرتشت يا از نژاد بزرگان و پهلوانان اساطيري ايران، در رستاخيز ابدي ياريگر او خواهند بود. بازگشت بسياري از جاودانگان و به جاودانگي رسيدن آنها با كوهها، كه در اساطير ايراني نزديكترين مكان طبيعي به ماوراءالطبيعه‌اند، ارتباط مستقيم دارد. شاهنامه فردوسي تعدادي از اين جاودانگان را البته با دستكاري در صورت اساطيري آنها در خود متجلي ساخته است. علاوه بر اينها، تعدادي از قلعه‌هاي بيمرگي را كه بر بلنداي كوهها واقع‌اند و مطابق متون مزديسنا مرگ و نيستي را در آنها راهي نيست، مورد توجه قرار داده است. اين مقاله در نظر دارد با توجه به اين دو مقوله، اسطوره جاودانگي و ارتباطش با كوهها را مورد بحث قرار دهد و تغيير شكل اين اسطوره را در شاهنامه فردوسي، ارزشمند‌‌ترين متن پس از اسلام كه بسياري از بنمايه‌هاي اساطيري ايران پيش از اسلام را در خود بازتاب داده است، بررسي كند.