مقايسه نقش مصرف انرژي تجديدپذير و تجديدناپذير بر رشد اقتصادي و توسعه‌پايدار (مطالعه موردي ايران)

توسعه فرآيندي است كه در آن رشد اقتصادي و رفاه جامعه به‌طور مداوم و پيوسته افزايش يابد و علاوه بر منافع كوتاه‌مدت و رفاه نسل حاضر، منافع بلندمدت و رفاه نسل‌هاي آتي را مورد توجه قرار گيرد. در اكثر مطالعات گذشته توليدناخالص‌داخلي به‌عنوان متغيري براي بيان توسعه اقتصادي يك جامعه مورد استفاده قرار گرفته كه در اين متغير نه‌تنها جنبه‌هاي زيست‌محيطي لحاظ نمي‌گردد بلكه متغيرهاي اجتماعي نيز در آن موردتوجه قرار نمي‌گيرد. لذا در اين مطالعه با بهره‌گيري از شاخص رفاه اقتصادي پايدار كه علاوه بر جنبه‌هاي اقتصادي و زيست‌محيطي، رفاه اجتماعيِ بين نسلي را نيز دربردارد، به بررسي ميزان اثرگذاري مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير و تجديدناپذير بر رفاه اقتصادي‌پايدار پرداخته شده و سپس نتايج با اثر مصرف انرژي تجديدپذير و تجديدناپذير بر توليدناخالص‌داخلي كشور مقايسه شده است. بدين صورت كه ابتدا فروض كلاسيك از طريق آزمون جاك‌برا، آزمون همبستگي سريالي ميان جملات خطا و آزمون همساني واريانس مورد بررسي، سپس ضرايب كوتاه‌مدت و بلندمدتي متغيرها با روش باند كرانه‌اي با وقفه‌هاي خودتوزيعي مورد برآورد قرارگرفته است. نتايج مطالعه بيان مي‌دارند كه مصرف انرژي تجديدناپذير بر رفاه اقتصادي پايدار و رشد اقتصادي ايران اثر مثبت و معناداري دارد و نيز مصرف انرژي تجديدپذير بر رفاه اقتصادي پايدار اثر منفي دارد درحالي‌كه مصرف انرژي تجديدپذير سبب رشد اقتصادي كشور مي‌گردد؛ همچنين وجود رابطه كوتاه‌مدت ميان متغيرهاي مورد بررسي احراز گرديده است.