بررسي تاثير چندشكلي‌هاي گيرنده هورمون لوتئينه‌كننده بر تمايل اتصال آن‌ها بههورمون لوتئينه‌كننده در گاوشيري به روش داكينگ مولكولي

سابقه و هدف:هورمون لوتئينه‌كننده از جمله هورمون‌هاي مهم توليدمثلي است كه از لب پيشين هيپوفيز تراوش مي شود و نقش كليدي در تنظيم چرخه فحلي، بلوغ فوليكول‌هاي تخمداني، تخمك‌ريزي، تشكيل جسم زرد، توسعه جسم زرد و نگهداري آن دارد. انتقال پيام هورمون لوتئينه‌كننده از طريق اتصال آن به گيرنده‌هاي برون سلولي صورت مي‌گيرد به طوريكه هورمون لوتئينه‌كننده بعد از اتصال به گيرنده خود از طريق فعال سازي پيامبر ثانويه آدنوزين مونو فسفات حلقه اي منجر به فعال شدن زنجيره آبشاري درون سلولي و در نهايت بيان پروتئين‌ها و آنزيم‌هاي مخصوص مي‌گردد. لذا برهمكنش هورمون لوتئينه‌كننده با گيرنده اختصاصي خود يك از گام‌هاي كليدي در مسير بلوغ فوليكولي و تخمك‌گذاري آن‌ها است. چندشكلي و ايزوفروم‌هاي مختلف گيرنده هورمون لوتئينه‌كننده از جمله تغييرات ژنتيكي مي‌باشند كه مي‌توانند بر روي عملكرد هورمون لوتئينه‌كننده و متعاقبا بازدهي توليدمثلي تاثير گذار باشند. هدف از انجام اين پژوهش مقايسه چندشكلي‌هاي مختلف هورمون لوتئينه‌كننده از نظر ساختار سوم پروتئيني و تمايل برهمكنش آن‌ها با هورمون لوتئينه‌كننده در ’گاو شيري بود. مواد و روش‌ها: به منظور انجام پژوهش توالي‌هاي اسيد آمينه گيرنده هورمون لوتئينه‌كننده از بانك ژن گرفته شد. در ابتدا چندشكلي‌ها با آناليز هم ترازي شناسائي شدند. ساختارهاي سوم مربوط به آنها با روش همولوژي مدلينگ و با استفاده از نرم افزار مدار پيش‌بيني شد. ساختارهاي ايجاد شده با استفاده از نرم افزار گرافيكي پايمول و نمودار راماچاندران مورد مشاهده و ارزيابي قرار گرفتند. همچنين شاخص‌هاي مختلف فيزيكي-شيميائي پروتئين‌هاي مدل شده مانند نقطه ايزوالكتريك، وزن مولكولي، تعداد دنباله‌هاي منفي و مثبت و ميزان آبگريزي با استفاده از ابزارProtParam در پايگاه Expasy محاسبه گرديد. در ادامه ميزان تمايل هورمون لوتئينه‌كننده به هر كدام از چندشكلي‌هاي گيرنده خود با استفاده از تكنيك داكينگ مولكولي و بر پايه دو شاخص موقعيت فضائي و انرژي اتصال مورد ارزيابي قرار گرفت.يافته‌ها: براساس نتايج بدست آمده تنها دو چندشكلي (نوع1 و نوع 2) در ميان توالي‌هاي مورد مطالعه شناسائي شد. مدل‌هاي ايجاد شده براي دو چندشكلي‌ از كيفيت مناسبي برخوردار بودند و تفاوتي در شاخص‌هاي ساختاري و فيزيكوشيميائي بين آن‌ها مشاهده نشد. نتايج داكينگ نشان داد علي‌رغم تفاوت انرژي اتصال كل در دو چندشكلي، اين تفاوت را نمي‌توان به جايگزيني آمينواسيدي ارتباط داد و احتمالا اين اختلاف مرتبط با تفاوت جزئي در جهت‌گيري هورمون لوتئينه‌كننده نسبت به چندشكلي‌هاي هورمون نوع 1 و نوع 2 مي‌باشد. بخش زيادي ازاسيد آمينه هاي درگير در پيوند هيدروژني در برهم كنش هورمون لوتئينه‌كننده با چند شكلي هاي نوع 1 و نوع 2 مشابه بودند. نتيجه‌گيري: به طور كلي نتايج حاصل از اين مطالعه مي‌تواند نقش موثري در درك رابطه چندشكلي گيرنده هورمون لوتئينه‌كننده و فعاليت فيزيولوژيك ناشي از آن داشته باشد.