اثرات ورزش تردميل با شدت متوسط بر ميزان اضطراب و سطوح سرمي IGF-1 و كورتيكوسترون در رت‌هاي مبتلا به استرس پس از سانحه

سابقه و هدف: اختلال استرس پس از سانحه (Posttraumatic stress disorder: PTSD) يك بيماري روانپريشي است كه در صورت مواجهه با عوامل استرس‌زا رخ مي‌دهد و بار اقتصادي و رواني زيادي را براي نظام سلامت جامعه دارد. مطالعات فيزيولوژيكي مغز نشان داده كه فاكتور رشد شبه انسوليني1 (IGF1) و كورتيكوسترون نقش مهمي در فرايندهاي آسيب‌هاي مغزي و تروماهاي وارده به سيستم عصبي دارند. در مطالعه حاضر اثرات فعاليت بدني به‌عنوان روشي مؤثر در بهبود اضطراب و سطوح سرمي IGF1 و كورتيكوسترون در موش‌هاي صحرايي نر مبتلا به PTSD بررسي شد.مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي ابتدا 40 سر موش‌صحرايي نر نژاد ويستار به دو گروه Sham (NSPS) و SPS تقسيم شدند. از روش استرس طولاني‌مدت واحد (SPS) براي ايجاد مدل حيواني PTSD استفاده شد. سپس هر يك از دو گروه به‌گروه ورزشي و غير ورزشي تقسيم شدند. پس از دو هفته، حيوانات به‌مدت 4 هفته (5 روز در هفته) (2هفته اول با سرعت 10 متر در دقيقه و 2هفته دوم با سرعت 15 متر در دقيقه) تحت ورزش با شدت متوسط روي تردميل قرار گرفتند. سپس رفتارهاي اضطرابي با استفاده از آزمون ميدان باز بررسي و سطح سرمي IGF1 و كورتيكوسترون با كيت الايزا اندازه‌گيري شد.يافته‌ها: موش‌هاي PTSD افزايش سطح اضطراب در آزمون ميدان باز و كاهش سطح IGF1 و افزايش سطح كورتيكوسترون را در مقايسه با حيوانات كنترل نشان دادند. ورزش با شدت متوسط روي تردميل تغييرات ناشي از SPS در رفتارهاي اضطرابي و ناهنجاري‌هاي بيوشيميايي را كاهش داد.استنتاج: فعاليت بدني مي‌تواند به عنوان يك درمان مكمل مفيد براي كاهش رفتارهاي اضطرابي و ناهنجاري‌هاي بيوشيميايي در بيماران مبتلا به PTSD در نظر گرفته شود.