ارزيابي مدل هاي رگرسيون كلي و رگرسيون موزون جغرافيايي در مدل سازي مكاني رطوبت خاك، مطالعه موردي: استان فارس

مدل‌سازي‌هاي مكاني از روش‌هاي درك و پيش‌بيني متغيرهاي محيطي است. رطوبت سطحي خاك، متغيّر كليدي براي توصيف خشك‌سالي، تبادلات آب و انرژي بين زمين و هوا كره است. رطوبت خاك علاوه بر اينكه از متغيرهاي محيطي تأثير مي‌پذيرد بر بسياري از پديده‌هاي محيطي ازجمله رواناب، فرسايش خاك و توليد محصولات تأثير مي‌گذارد اما به دليل ثابت نبودن شرايط مكاني و زماني پارامترهاي محيطي به‌شدت تغييرپذير است. هدف از اين مقاله ارزيابي مدل‌هاي رگرسيون كلي و رگرسيون موزون جغرافيايي در مدل‌سازي مكاني رطوبت خاك استان فارس است. در اين راستا پراكندگي رطوبت خاك به‌عنوان متغير وابسته و لايه‌هاي بارش، آب معادل برف، شاخص پوشش گياهي و شاخص رطوبت توپوگرافي و به‌عنوان متغيرهاي مستقل انتخاب گرديد و سپس با استفاده از مدل رگرسيون كلي (OLS) و رگرسيون موزون جغرافيايي (GWR) به مدل‌سازي مكاني اقدام شد. بر اساس معيارهاي ارزيابي، نتايج نشان داد مدل GWR باR^2=0/71 قدرت تبيين و برآورد بهتري نسبت به مدل رگرسيون كلي باR^2=0/66دارد. بر اساس نتايج، عوامل مكاني بارش و رطوبت توپوگرافي بيش‌ترين اثر مثبت و تبخير و تعرق اثر منفي بر رطوبت خاك در محدوده موردمطالعه را دارند.