تداوم علقه زوجيت در فرض مرگ يكي از زوجين: از علقه زوجيت تا علقه احترام

فقيهان اماميه پيرامون تداوم علقه زوجيت پس از مرگِ يكي از زوجين اختلاف‌نظر دارند. منشأ اصلي اختلاف اين است كه از سويي، استمرار برخي از آثارِ مترتّب بر علقه زوجيت تا پس از مرگ، همانند جواز نظر، تداوم اين علقه را تداعي مي‌كند و از ديگر سوي، عدم‌استمرار برخي ديگر از آثار، همانند تحريم نكاح اخت‌الزوجه، انقطاع آن را تقويت مي‌نمايد. اين پژوهش با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و با رويكردي توصيفي-تحليلي نشان داده است كه جهت بررسي دقيق موضوع بايستي ميان فرض مرگ زوج و فرض مرگ زوجه تفكيك قائل شد؛ بدين بيان كه در فرض نخست، علقه زوجيت را تا پايان عده برقرار دانست و در فرض دوم اين علقه را به‌محض مرگ منقطع اعلام نمود. در عين حال، در فرض اخير نمي‌توان وجود هرگونه علقه و ارتباط را ميان زوجين منكر شد؛ زيرا با تكيه بر نصوص شرعي مي‌توان ميان زوجين ارتباطي فراحقوقي برقرار دانست كه داراي آثار خاص و محدودي در گستره احكام تكليفي است. اين نحوه ارتباط را مي‌توان «علقه احترام» نام نهاد.