اخوت ديني مخالف در فقه اماميه

يكي از اركان مهم نظريه تقريب مذاهب اسلامي، اعتقاد به اخوت ديني مسلمانان است. برخي محدثان و فقهاي اماميه با نفي اسلام و ايمان مخالف، به‌دليل انكار ولايت، به‌عنوان اصلي از اصول دين يا يكي از ضروريات دين، اخوت ديني را تنها براي پيروان فرقه ناجيه ثابت مي‌دانند. پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي و روش تحليل محتوا در پي بررسي و ميزان صحت ادله ارائه‌شده از سوي صاحبان اين ديدگاه است؛ چراكه تبيين فقهي اخوت ديني، در شيوه تعامل و سبك زندگي اجتماعي مسلمانان مؤثر خواهد بود. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه غالب ادله ارائه‌شده از سوي طرفداران نفي اخوت ديني با مخالف، يا از نظر متن و سند مخدوش است و عمل به آنها از سوي فقهاي اماميه مردود دانسته شده است، و يا از جهت دلالت اخص از مدعاي موردنظر است؛ چنان‌كه غالب فقهاي اماميه با اثبات اسلام و مراتبي از ايمان، اخوت ديني با مخالف را ثابت مي‌دانند.