بررسي اثربخشي مداخلات حركتي در بهبود توانايي‌هاي حركتي بيماران پس از سكته مغزي: مرور سيستماتيك

مقدمه  امروزه در سراسر دنيا سكته مغزي يكي از دلايل اصلي ناتواني نورولوژيكي محسوب مي‌شود. بيشتر افراد مبتلا به سكته مغزي سبك زندگي كم تحركي و ظرفيت هوازي كاهش يافته‌اي دارند. هدف از اين مطالعه، مرور سيستماتيك بررسي اثربخشي مداخلات حركتي در بهبود توانايي‌هاي حركتي بيماران پس از سكته مغزي بود. مواد و روش‌ها اين پژوهش از نوع مرور سيستماتيك است و جستجو مطالعات با كلمات كليدي هوازي، ورزش، تحرك، توان‌بخشي، سكته مغزي، پياده‌روي و چرخ كارسنج در پايگاه داده امبيس، ساينس دايركت، پابمد، مدلاين و گوگل اسكالر از سال‌هاي 2000 تا 2019 انجام شد. مطالعات در دو حيطه ورزش هوازي و توانايي حركتي كه شامل بزرگسالان با سابقه سكته مغزي بيش از شش ماه با توانايي جابه‌جايي به‌طور مستقل داراي مداخله ورزشي و ارزيابي توانايي‌هاي حركتي مي‌باشد. از بين 87 مقاله در جستجوي اوليه، تعداد 31 مقاله در اين مطالعه وارد شد.يافته‌ها در بين 31 مطالعه بررسي شده، 10 مطالعه اثر تمرينات مداوم غيرفعال، 12 مطالعه اثر تمرينات هوازي بر توانايي‌هاي حركتي بيماران سكته مغزي پرداختند. در اين ميان، علي‌رغم اين واقعيت كه نتايج شش مطالعه تأثير مثبت استفاده از چرخ كارسنج بر ظرفيت عملكرد را نشان داد، اما نتايج پنج مطالعه تحت‌تأثير چرخ كارسنج بهبودي در تعادل اين بيماران را نشان نداد.نتيجه‌گيري مرور يافته‌هاي تحقيقات نشان داد نوع، شدت و مدت خاصي از انواع مداخلات حركتي مي‌تواند طي روند برنامه‌هاي توان‌بخشي بيماران سكته مغزي، بخش‌هايي از آمادگي جسماني اين بيماران را براي دستيابي به سلامتي بهبود ‌دهد. درنتيجه، خطر ابتلا به سكته مغزي مجدد و اختلالات قلبي عروقي را كاهش دهد.