تأثير دو روش تمريني مقاومتي بر تعادل پويا، خطر سقوط و دامنه حركتي مچ پا در زنان سالمند فعال

زمينه و هدف امروزه عدم تعادل از رايج‌ترين مشكلات سالمندان است كه موجب آسيب، ناتواني و كاهش استقلال سالمندان مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير دو روش تمريني مقاومتي بر تعادل پويا، خطر سقوط و دامنه حركتي مچ پا در زنان سالمند فعال انجام شد.مواد و روش‌ها اين مطالعه كه از نوع نيمه‌تجربي بود با شركت سي زن سالمند فعال (79/64±33/3) در شهر تهران انجام شد. نمونه‌ها به صورت تصادفي در دو گروه تمرين با تراباند و وزنه تقسيم شدند. تعادل پويا توسط آزمون Y، خطر سقوط توسط آزمون زمان برخاستن و رفتن و دامنه حركتي مچ پا توسط گونيامتر مورد ارزيابي قرار گرفت. تجزيه‌و‌تحليل آماري داده‌ها با استفاده از آزمون تي مستقل و همبسته (در سطح معناداري P=0/05) انجام شد.يافته‌ها نتايج نشان داد تمرينات تراباند و وزنه بر خطر سقوط و دامنه حركتي مچ پا تأثير معناداري داشت. گروه تمرين با تراباند نسبت به گروه تمرين با وزنه در تعادل پويا (P=0/001)، خطر سقوط (P=0/001) و دامنه حركتي مچ پاي چپ ( P=0/004) و راست ( P=0/001) برتري معناداري داشت. همچنين تمرينات تراباند بر تعادل پويا (P=0/012) تأثير معنادارتري داشت.نتيجه‌گيري به نظر مي‌رسد تمرينات تراباند و وزنه مي‌تواند بر تعادل، خطر سقوط و دامنه حركتي مچ پا در زنان سالمند فعال تأثير مثبت بگذارند. همچنين تمرينات با تراباند بر تعادل پويا تأثير مثبت بيشتري دارد. احتمالاً تمرينات در هر سه متغير تحقيق نسبت به وزنه تأثير بيشتري دارد.