تصاوير برساخته از مرگ يزدگرد، رستم فرخ زاد و ماهويه در كشاكش گفتمان ها

نگارند گان در اين پژوهش بر آن هستند كه با پيش كشيدن مرگ يزدگرد، ماهويه و رستم فرّخ زاد در شاهنامه و سنجش آن با منابع تاريخي پيش از آن، هم دوره و پس از آن، به بررسي عناصر ايدئولوژيك و جهت دار در آن ها بپردازند. با اين بررسي نقش نويسنده و گزاره ها در مناسبات قدرت معين مي شود. به شكلي كه هم خودِ نويسنده و شاعر و هم خودِ اثر به مثابه كرداري اجتماعي، برساختۀ مناسبات قدرت و تخاصمات اجتماعي و سياسي آن دوره بر سر تثبيت گفتمان و معناي وابسته به آن هستند. اين امر منجر به قطبي شدن گزاره هاي به كار رفته توسط نويسنده و شاعر مي شود. نويسنده اين قطبي شدن ها را بر روي بستري از غيرسازي ، برجسته سازي و حاشيه راني انجام مي دهد. با وجود اين، نبايد در پي صدق و كذب بودن اين روايت ها باشيم؛ بلكه بايد آن ها را به عنوان متن هاي ايدئولوژيك مورد توجه قرار داد. ما از راه برخورد و رويارويي اين عوامل، هوّيت متفاوت روايت ها و گزاره هاي ايدئولوژيك اين افراد و آثار را به شكلي عقلاني و اخلاقي درك و دريافت مي كنيم.