اولويت‌بندي معيارهاي طراحي و تبديل خيابان به پياده‌راه به منظور توسعه گردشگري در بافت تاريخي

مقدمه: ايجاد مسيرهاي پياده با هدف تأمين نيازهاي گردشگري و در جهت معرفي بافت به گردشگران از اقداماتي است كه مي تواند خود به عنوان قدمي مثبت در راستاي باززنده سازي و حفاظت بافت تلقي گردد. قابليت جذب گردشگري نه تنها برآورنده نيازهاي ساكنين بافت است، بلكه به عنوان ضرورتي جهت حل مشكلات حفاظتي بافت نيز به شمار مي رود. با بيان اينكه امروزه نقش عابر پياده در شهر و به خصوص بافت هاي كهن بسيار كمرنگ تر از پيش است، اين پژوهش درصدد يافتن راهكارهاي لازم جهت طراحي پياده راه در بافت هاي تاريخي مي باشد. هدف: هدف پژوهش حاضر، شناسايي اصول و معيارهاي لازم جهت طراحي مسير پياده به عنوان عامل تأثيرگذار بر ارتقاي روحيه تاريخي- فرهنگي محله براي جذب گردشگر و افزايش حضورپذيري و احياي بافت تاريخي، مي باشد. نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش، بافت تاريخي- گردشگري محور خيابان امام در شهر سمنان است. روش‌شناسي: ابتدا اطلاعات محدوده مورد مطالعه، جمع آوري گرديده و با استفاده از تحليل يكپارچه سوات ، عوامل دروني (نقاط قوت و ضعف) و عوامل بيروني (فرصت ها و تهديد ها) مؤثر بر تبديل خيابان امام سمنان به پياده راه در بافت تاريخي، مشخص شده و با روش دلفي و استفاده از نظرات 10 نفر كارشناس خبره در زمينه شهرسازي و مرمت ابنيه تاريخي، وزن دهي شده اند.  سپس با استفاده از مطالعات و تجربيات پيشين، معيارهاي كيفي مؤثر بر قابليت پياده مداري، استخراج و به كمك روش تحليل سلسله مراتبي اي. اچ. پي ، اولويت بندي شده اند. قلمرو جغرافيايي: بافت تاريخي- گردشگري محور خيابان امام در شهر سمنان است. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه نقاط قوت، زمينه هايي را براي استفاده از فرصت ها در محور تاريخي خيابان امام سمنان ايجاد مي كند و قابليت تبديل شدن به پياده راه را دارد. سپس معيارهاي ارتقاي كيفيت پياده راه محور مورد مطالعه با استفاده از تحليل سلسله مراتبي (AHP)، اوليت بندي شد كه به ترتيب شامل نفوذپذيري و دسترسي، تنوع كاربري و فعاليت، كالبد بافت و مسير مي باشند. نتيجه‌گيري: در پايان براساس مطالعات و تحليل صورت گرفته، طرح پيشنهادي جهت ارتقاي قابليت پياده مداري محور مذكور ارائه شده است كه مي تواند زمينه اي مناسب براي تسهيل و تشويق پياده روي و توسعه گردشگري را فرهم نمايد.