نقد رويكرد شكاكيت نوين در مطالعات قرآني مستشرقان

يكي از موضوعاتي كه در حيطه مطالعات قرآني، توجه مستشرقان و قرآن‌پژوهان غيرمسلمان را به خود معطوف كرده است، رويكرد شكاكيت‌ نوين است، به‌گونه‌اي كه اين مبحث چالشي و بحث‌برانگيز در آثار خاورشناسان انعكاسي ويژه داشته است. ضرورت اين پژوهش نشان مي‌دهد كه چگونگي نگرش به اعتبار تاريخي منابع صدر اسلام، ارتباط مستقيمي با برداشت ما از كيفيت خاستگاه اسلام و قرآن دارد. به نظر مي‌رسد اين رويكرد نيز مانند رويكرد نقد سنّت، معتقد است كه منابع سنّتي در معرض تكامل بوده‌اند؛ اما وجود هرگونه حقيقت تاريخي يا هسته‌اي از واقعيت تاريخي كه بتواند حقيقت حوادث واقعه را بيان كند، انكار و رد مي‌كند. اين نوشتار در پي آن است كه با روش توصيفي ـ تحليلي، ديدگاه‌هاي مطرح‌شده در اين رويكرد را تبيين كند و اشكالات آن را مورد نقد و بررسي قرار دهد. به نظر نگارندگان رويكرد مستشرقان معاصر در مطالعات قرآني را مي‌توان به چهار رهيافت تقسيم‌بندي كرد: رهيافت توصيفي، نقد منبع، نقد سنّت و رهيافت شكاكيت. جستار حاضر با توجه به نقدهاي بسياري كه بر رويكرد شكاكيت متوجه است، درصدد است تا با نقد اين رويكرد، به بررسي، ظهور و افول تاريخي اين رويكرد بپردازد.