نقد ديدگاه پيدايش قرآن بر پايه متون سرياني

يكي از مهمترين ديدگاه هاي مستشرقان تجديدنظرطلب، شكل‌گيري تدريجي اسلام از يك دين توحيدي ابتدايي است كه در دوره امويان در قالب اسلام پديدار مي شود. نوو و كورن، در  كتاب «چهارراه هايي به اسلام: مبادي مذهب تازيان و حكومت ايشان» به تبيين ويژه خود از اين ديدگاه بر اساس شواهد باستان شناختي و متون سرياني صدر اسلام پرداخته اند. يكي از محورهاي اصلي اين ديدگاه شكل گيري تدريجي قرآن تا اواخر سده دوم و اوايل سده سوم هجري است. نوشتار پيش‌رو به روش تحليل انتقادي بر پايه نقد منطقي و نقد داده ‌اي و با بهره گيري از منابع كتابخانه اي به ارزيابي اين ديدگاه بر اساس متون سرياني صدر اسلام مي پردازد. نتايج پژوهش نشان مي دهد ديدگاه نوو و كورن درباره پيدايش قرآن مبتني بر روش علمي در بهره گيري از متون سرياني مرتبط با دوره نخستين شكل‌گيري اسلام نيست و تبيين نادرستي از اين متون ارائه مي دهد. تكيه بر برهان سكوت و عدم توجه به ادله غيرروايي، مانند نسخه هاي كهن قرآن و برهان تواتر، ناديده‌گرفتن روند تدريجي آشنايي سريانيان با دين اسلام و ماهيت جدلي برخي متون سرياني و فهم نادرست از اين متون را مي توان از مهمترين اشكالات آنان در استناد به متون سرياني برشمرد. بنابراين، نه‌تنها متون سرياني صدر اسلام از پيدايش تدريجي قرآن كريم سخن نمي گويند؛ بلكه مي توان آنها را همسو با ديدگاه سنتي اسلامي دانست.