مدل‌سازي پراكنش بلوط ايراني در جنوب غرب ايران بر اساس روش مبتني بر حضور حداكثر آنتروپي

آگاهي از پويايي و پراكنش مكاني گونه هاي گياهي يك استراتژي مهم براي حفاظت از تنوع زيستي است. مدل سازي پراكنش گونه هاي گياهي يكي از روش هاي مهم در اين زمينه است كه از شاخص هاي مناسب براي تشخيص روابط متغيرهاي مختلف زيست محيطي و ارزيابي مطلوبيت زيستگاه براي يك گونه خاص استفاده مي كند. در اين بررسي براي شناسايي مناطق مناسب براي حضور گونه بلوط ايراني كه يكي از مهم ترين گونه هاي درختي در جنگل هاي زاگرس در ايران است، از مدل پراكنش گونه اي حداكثر آنتروپي استفاده شد. از 16 متغير محيطي شامل متغيرهاي توپوگرافي، اقليمي و خاكي به عنوان متغيرهاي مستقل و نقاط حضور گونه بلوط ايراني به عنوان متغير پاسخ استفاده شد. براي ارزيابي مدل از معيار سطح زير منحني (AUC) استفاده شد. براي تعيـين و ارزيابي اهميـت متغيرهاي محيطي از روش جك نايف (Jackknife) استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه مدل حداكثر آنتروپي (MaxEnt) داراي كارايي بالايي با مقدار سطح زير منحني (AUC) 0/98 بود و متغيرهاي متوسط دماي ساليانه، ارتفاع، و بارندگي در چارك مرطوب سال اهميت بيشتري دارند. همچنين متغيرهاي جهت وNDVI  كمترين اهميت را در ساخت مدل داشتند. همچنين در اين پژوهش نقشه مطلوبيت رويشگاه گونه بلوط ايراني در منطقه مورد بررسي تهيه شد كه مي تواند يك منبع مطمئن براي مديران در امر برنامه ريزي براي حفاظت و احياي جنگل هاي تخريب شده در منطقه مورد بررسي باشد.