تأثير تنش خشكي و شوري بر عملكرد، ويژگي‌هاي بيوشيميايي و فعاليت آنزيم‌هاي آنتي‌اكسيداني سورگوم علوفه‌اي

در مطالعه حاضر، تأثير سطوح مختلف تنش هاي خشكي و شوري بر توليد ماده خشك، ويژگي هاي بيوشيميايي و فعاليت آنتي اكسيداني سورگوم [Sorghum bicolor (L.) Moench] رقم علوفه اي پگاه در دو منطقه مرودشت و ارسنجان در سال 1396 بررسي شد. تيمارها شامل چهار سطح تنش خشكي 100%، 85%، 70% و 55 % ظرفيت مزرعه در كرت هاي اصلي و چهار سطح شوري آب آبياري 1/5، 4/5، 7/5 و 10/5 دسي زيمنس در متر در كرت هاي فرعي بود كه در يك آزمايش كرت هاي خردشده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار اجرا شد. نتايج نشان داد كه تنش هاي خشكي و شوري در هر دو منطقه با كاهش توليد ماده خشك و غلظت كلروفيل هاي a و b و كاروتنوئيدها همراه بود، ولي بسته به شدت تنش، غلظت پرولين آزاد‌ و فعاليت آنزيم هاي كاتالاز، پراكسيداز و سوپراكسيد ديسموتاز را افزايش داد.  فعاليت آنزيم آسكوربيك پراكسيداز تنها تحت تأثير تنش خشكي افزايش يافت. بيش‌ترين ماده خشك توليدي از تيمار آبياري 100% ظرفيت مزرعه با شوري 4/5 دسي زيمنس در متر برابر با 1/292 و 1/198 كيلوگرم در مترمربع به ترتيب در مرودشت و ارسنجان به دست آمد. عدم تأثير معني دار رژيم آبياري 85% ظرفيت مزرعه بر ماده خشك و ويژگي هاي بيوشيميايي سورگوم نشان داد كه تنها رژيم هاي آبياري 70% و 55% ظرفيت مزرعه منجر به تنش آبي در سورگوم گرديد. از ديگرسو، تفاوت معني داري بين شرايط غيرشور و 4/5 دسي زيمنس در متر مشاهده نشد؛ كه بيانگر تحمل به شوري سورگوم حداقل تا اين سطح شوري است. نتايج اين تحقيق نشان داد كه به‌خاطر خاصيت هم افزايي، وجود هم‌زمان تنش هاي خشكي و شوري اثر سوء بيشتري بر كاهش عملكرد گياه داشت. بنابراين، در شرايط استفاده از آب با شوري 7/5 دسي زيمنس در متر و بالاتر براي آبياري سورگوم، استراتژي هاي كم آبياري توصيه نمي‌گردد.