بررسي تطبيقي هستي‌شناسي عرفاني ابوحامد غزالي و بهاءولد

هستي‌شناسي يكي از مهم‌ترين مباحث عرفان اسلامي است كه كمابيش از ابتداي مكتوب شدن مطالب عرفاني مورد توجه عرفا و متصوفه بوده است. هر يك از عرفاي بزرگ صاحب اثر، براساس مشاهده، مكاشفه و تجربه اي كه خود داشته، به تبيين چينش نظام هستي و مطالب مربوط به هستي‌شناسي پرداخته است. از جملۀ اين عرفا امام محمد غزالي و بهاءالدين ولد، از بزرگ‌ترين عرفاي اسلامي در قرن پنجم و ششم، هستند. اين پژوهش به روش تحليلي توصيفي و تطبيقي به بررسي مهم‌ترين عناوين هستي‌شناختي مطرح‌شده در آثار اين دو عارف پرداخته است. خدا، جهان و انسان و مسائل مربوط به آنها سه محور عمدۀ هستي­شناسي هستند كه در اين پژوهش موضوعات مهم مرتبط با آنها از آثار دو عارف احتمالا براي نخستين بار به اين شيوه در تحقيقات مرتبط با هستي‌شناسي به‌صورت روشن استخراج و بررسي شده است. براساس نتايج، اصطلاحات هستي‌شناسي با وجود اشتراك لفظي با برخي علوم مانند كلام اختلاف معنايي دارد. ديدگاه توحيدي هر دو عارف به مفهوم وحدت وجود نزديك است و  در مراتب وجود در آثار هر دو عارف تفاوت‌هايي در چينش و تعداد وجود دارد.