شناخت، پيشگيري و درمان مرض وبا در ايران عصر صفوي

بروز بيماري با به چالش كشيدن صحت جسمي و روحي، نهايتاً به نيستي انسان مي‌انجامد. پژوهش حاضر براساس اين مسئله شكل‌گرفته است كه شناخت، پيشگيري و درمان بيماري عفوني و مهلك وبا در جامعۀ ايران عصر صفوي به چه نحوي صورت ‌گرفت؟ يافته‌هاي پژوهش حاضر براساس رويكرد توصيفيتحليلي، بيانگر آن است كه مقابله با بيماري وبا در چارچوب نظام طب ايران عصر صفوي و مطابق با حوزه‌هاي معرفتي طب مبتني بر اخلاط چهارگانه (طبيبان)، مفاهيم شفاي مذهبي (جامعه ديني و علما) و باورهاي عاميانه و جادويي انجام مي‌گرفت. با توجه به نوع شناخت بيماري، از انواع شيوه‌هاي پيشگيري و روش‌هاي درماني استفاده مي‌شد.گفتني است با توجه ‌به ماهيت موضوع، بيشترين اطلاعات در چارچوب طب اخلاطي و با عطف به آراي طبيبان برجستۀ سابق ارائه ‌شده است. در اين ديدگاه، بيماري وبا در زمرۀ تب‌ها دسته‌بندي‌شده است كه به دنبال بروز هواي وبايي شايع مي‌شد. در اين رويكرد، مراعات اصول حفظ‌ الصحه در قالب تدابير شش‌گانه براي پيشگيري از ابتلا به بيماري در اولويت قرار داشت. علاوه بر اين، از گونه‌هاي مختلف شفاي مذهبي و درمان‌هاي عاميانه براي پيشگيري و درمان بيماري استفاده مي‌شد.