تحليل و تبيين ادعاي امامت عبدالله افطح و دلايل ردّ امامت وي

پس از شهادت امام علي(ع) و با توجه به گستردگي خاندان اهل ‌بيت(ع)، اختلافات فرزندان ائمه(ع) براي كسب مقام امامت كه بي‌شك جايگاه بالاي معنوي و مادي را به همراه داشت، بيشتر شد. برخي فرزندان ائمه(ع) كه به مقام امامت نرسيده بودند، اين مقام را حق خود مي‌دانستند و امامت برادر خويش را نمي‌پذيرفتند و حتي با برادر خويش به مخالفت برمي‌خاستند و براي غصب مقام امامتش تلاش مي‌كردند. از جملۀ اين افراد عبدالله افطح بود كه پس از وفات پدرش امام صادق(ع)، امامت را حق خود مي‌دانست و ادعاي امامت كرد. هدف نگارندگان اين پژوهش آن است كه با رويكرد توصيفيتحليلي به بررسي دلايل اقدام عبدالله براي تصاحب جايگاه برادر خويش بپردازند و با توجه به اينكه شواهدي دال بر امامت وي وجود دارد، بر مبناي چه دلايلي امامت وي مردود اعلام شد؟ نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد كه عوامل فراواني از جمله اعتقاد راويان حديث، حمايت شيعيان و به‌خصوص سكوت امام كاظم(ع)، عبدالله را در ادعاي خويش مصمم‌تر كرد و دلايل مختلفي از جمله ناتواني علمي، نداشتن فرزند پسر و عدم معرفي جانشين، به مرور زمان باعث شد شيعيان از اعتقاد به امامتش بازگردند.