ارزيابي روش‌هاي مختلف آبياري با استفاده از رويكرد همبست آب، انرژي، غذا و كربن

هدف از مطالعه حاضر بررسي تاثير استفاده هر يك از روش‌هاي آبياري سطحي، باراني و قطره‌اي بر وضعيت حوضه زاينده رود است. به اين منظور از رويكرد همبست آب، انرژي، غذا و كربن براي بررسي جامع استفاده شد. در رويكرد همبست با توجه به آثار متقابل آن‌ها، در جهت افزايش بهره‌وري و تامين امنيت منطقه تلاش مي‌گردد. در اين مطالعه اين رويكرد در قالب يك شاخص توسعه داده شده جديد با عنوان شاخص همبست آب، انرژي، غذا و گازهاي گلخانه‌اي (WEFGN) توسعه داده شده كه با در نظر گرفتن ده شاخص شامل نهاده‌هاي مصرف توليد محصول، انرژي مصرفي براي آبياري، خودكفايي غذايي، بهره‌وري اقتصادي و انتشار كربن به بررسي روش‌هاي آبياري پرداخته شد كه مي‌تواند ديدگاهي جامع به مديران و تصميم گيران ارائه ‌دهد. نتايج بررسي روش‌هاي آبياري در سال 1399 نشان داد كه با تغيير روش آبياري كنوني به آبياري قطره‌اي و باراني در اثر كاهش آب مصرفي (به ترتيب 17 و 4.84 درصد (483.7 و 138.5 ميليون مترمكعب در سال)) وضعيت حوضه بهبود مي‌يابد اما در روش باراني انرژي بيشتري جهت آبياري نياز است (280.5 درصد (112415.8 هزار كيلو كالري در سال)) و كربن منتشر شده در اثر افزايش انرژي آبياري نيز 87432.5 تن در سال (73.7 درصد) افزايش مي‌يابد. بنابراين امتياز شاخص WEFGN به ترتيب براي هريك از روش‌‌هاي آبياري قطره‌‌اي، باراني و وضعيت كنوني برابر 0.86، 0.31 و 0.47 محاسبه گرديد و بهترين روش آبياري در حوضه زاينده رود از منظر رويكرد همبست، آبياري قطره‌اي شناخته شد.