تعامل بين سفتي سطح و سفتي اندام تحتاني و تأثير آن بر عملكرد و احتمال بروز آسيب

هدف اين مطالعه، مروري بر تحقيقات انجام‌شده پيرامون تعامل سفتي سطح و سفتي اندام تحتاني بود. مطالعات نشان دادند به‌دنبال افزايش سفتي سطح، سفتي اندام تحتاني كاهش مي‌يابد و برعكس به‌دنبال كاهش سفتي سطح، سفتي اندام تحتاني افزايش پيدا مي‌كند. اين تعاملات در سفتي با هدف حفظ ديناميك مركز جرم و كاهش انرژي مصرفي طي حركت صورت مي‌گيرند. از‌جمله سازوكارهاي پيشنهادي براي تعامل سفتي اندام و سطح، تغيير در سفتي مفصلي، به‌ويژه مفصل مچ پاست. در‌خصوص عوامل عصبي مربوط به تغيير در سفتي اندام تحتاني به‌دنبال تغيير در سفتي سطح عنوان شده كه رفلكس‌هاي كششي نقشي در تغيير سفتي اندام تحتاني ندارند. در حال‌حاضر، تعامل بين سفتي سطوح مختلف و سفتي اندام تحتاني شناسايي شده است، اما در مورد سازوكارهاي دقيق مربوط به تعامل سفتي اندام تحتاني، سفتي سطح و سازوكارهاي عصبي‌عضلاني مربوط به اين فرايند اطلاعات زيادي به چشم نمي‌خورد.