تأثير كاهش فعاليت بدني بر بيان ژن‌هاي مورف-1 و آتروژين-1 متعاقب تمرينات ورزشي مختلف

اهداف امروزه شناخت سازوكار هاي درگير در آتروفي عضلاني به توسعه روش‌ هاي درماني جديد در مورد آن كمك خواهد كرد. عضله اسكلتي در شرايط آتروفي به ‌وسيله مسيرهاي بيوشيميايي و رونويسي به بيان دسته‌ اي از ژن ‌هاي مرتبط با آتروفي عضلاني منجر مي ‌شود.‌ در پژوهش حاضر، اثر كاهش فعاليت بدني پس از 6 هفته تمرين مقاومتي، استقامتي و تركيبي بر بيان ژن ‌هاي مورف-1 و آتروژين-1 بررسي شد.مواد و روش‌ها در اين تحقيق، 30 سر موش نر صحرايي به‌طور تصادفي به 4 گروه تقسيم شدند: 1. گروه كنترل/كاهش فعاليت بدني (n=7)، 2. گروه تمرين تركيبي/كاهش فعاليت بدني (n=7)، 3، گروه تمرين استقامتي/كاهش فعاليت بدني (n=8) و 4. گروه تمرين مقاومتي/كاهش فعاليت بدني (n=8). گروه ‌هاي تمرين تركيبي/كاهش فعاليت بدني، تمرين استقامتي/كاهش فعاليت بدني و تمرين مقاومتي/كاهش فعاليت بدني 6 هفته در برنامه تمريني مخصوص خود شركت كردند. شدت تمرين استقامتي بين 60 تا 70 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه بود. تمرين مقاومتي به‌صورت صعود همراه با وزنه از نردبان 1 متري انجام شد. تمرين تركيبي نيز تلفيقي از تمرين مقاومتي و استقامتي بود. پس از اين مدت، پروتكل كاهش فعاليت بدني 4 هفته اجرا شد. در پايان، عضله نعلي استخراج و ميزان سطوح بيان ژن ‌هاي موردنظر با تكنيك ريل تايم- پي سي آر سنجيده شد.يافته‌ها يافته ‌ها نشان داد ميزان بيان ژن مورف-1 در گروه تمرين تركيبي/كاهش فعاليت بدني و گروه تمرين مقاومتي/كاهش فعاليت بدني نسبت به گروه كنترل/كاهش فعاليت بدني به‌طور معنا داري كمتر است (P 0.05). از‌سوي‌ديگر، در مورد ژن آتروژين-1‌ ،تنها گروه تمرين تركيبي/كاهش فعاليت بدني نسب به گروه كنترل/كاهش فعاليت بدني كاهش معنا داري دارد (P 0.05).نتيجه‌گيري به‌ نظر مي‌رسد موش ‌هايي كه در برنامه تمريني آن ‌ها تمرين مقاومتي بود، نسبت به گروهي كه تنها تمرين استقامتي انجام دادند در برابر آتروفي ناشي از كاهش فعاليت بدني مقاوم ‌تر هستند.