اثربخشي برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بر تنظيم هيجان دانش‌آموزان كودك مضطرب و شيوه‌ هاي فرزند پروري مادران آن‌ ها

پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بر تنظيم هيجان دانش‌آموزان كودك مضطرب و شيوه‌هاي فرزندپروري مادران آن‌ها انجام شد. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح  پيش‌آزمون – پس‌آزمون، گروه كنترل و دو مرحله پيگيري بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر 8 تا 10 ساله، در سال تحصيلي 1400-1399 شهر تهران و مادران‌ آن‌ها بود. با روش نمونه‌گيري هدفمند، 30 دانش‌آموز مضطرب شناسايي و به‌صورت تصادفي در دو گروه 15‌ نفره (كنترل و آزمايش) قرارگرفتند. ابزارها شامل پرسش‌نامه‌هاي تنظيم هيجان كودك و نوجوان و شيوه هاي فرزندپروري ارجمندنيا(شفا) بود. گروه آزمايش 15جلسه،60 دقيقه‌اي مداخله گروهي دريافت كرد؛ اما گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل داده‌ها به روش تحليل واريانس عاملي با اندازه‌گيري مكرر انجام شد.  نتايج نشان داد كه برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بر كاهش استفاده از راهبرد سركوب و افزايش به‌كارگيري راهبرد ارزيابي مجدد در مهارت تنظيم هيجان دانش‌آموزان و بهبود شيوه‌هاي فرزندپروري مادران‌ آن‌ها اثر معناداري دارد. به‌نظر مي‌رسد برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي مي‌تواند به عنوان روشي كوتاه‌مدت جهت ارتقاء مهارت تنظيم هيجان دانش‌آموزان كودك مضطرب و شيوه‌هاي فرزندپروري مادران آن‌ها مورد استفاده قرار گيرد.