تحليل و نقد ترجمه دشتي از نهج البلاغه با تكيه بر ديدگاه لادميرال (موردپژوهشي متن ده خطبه پاياني)

در حوزه مطالعات ترجمه، صرفنظر از نظريه پردازي، نقد و بررسي ترجمه هاي موجود بر مبناي نظريات مطرح، هم به تحكيم يا تضعيف ميزان كارآمدي اين نظريات مي انجامد و جايگاه آنها را در اين حوزه مشخص ميكند وهم به صورت كاربردي به نقاط ضعف وقوت ترجمه هاي موجود و تبيين جايگاه هر يك از اين ترجمه ها كمك ميكند. لذا با چنين راهبردي، ترجمه نهج البلاغه مرحوم دشتي با توجه به جايگاه آن، با تكيه بر نظريات ترجمه معاصر اهميت و ضرورتي دوجانبه دارد. ديدگاه لادميرال در كليت آن رويكردي مقصدمحور است و ميزان كارآمدي يك ترجمه در اين ديدگاه به ميزان بي نيازي از متن مبدأ و ميزان تناسب آن با فرهنگ و فضاي ذهني مخاطب بستگي مستقيم دارد. از اين رو اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي، به دنبال بررسي ده خطبه نهج البلاغه  به عنوان پيكره تحقيق بر مبناي مقصد محوري ترجمه دشتي و ميزان هماهنگي و كارآمدي آن بر مبناي مؤلفه هاي ديدگاه لادميرال از جمله حق انتخاب، تفسير حداقلي، جابجايي، آنتروپي و ديگر مقوله هاي مندرج در اين ديدگاه است و نتيجه حائز اهميت تناسب ترجمه دشتي با عنصر جابجايي، بازآفريني عبارات با تكيه بر روانسازي متن بر مبناي مقصد محوري لادميرال است.