مطالعه تأثير دينداري بر روابط همسايگي (مطالعه موردي شهروندان ساكن شهر بابل)

توسعۀ شهرنشيني و الزامات متعدد آن به‌شدت روابط همسايگي در معناي سنتي آن را متأثر ساخته است. در شهر افراد و گروه‌هاي ناهمگن در كنار هم اقامت دارند كه با يكديگر تفاوت‌هاي فرهنگي و فاصله‌هاي اجتماعي دارند. اين ناهمگوني به مقدار زيادي زمينۀ مناسب براي توسعۀ روابط چهره به چهره و روابط همسايگي را از بين ‌مي‌برد يا تضعيف ‌مي‌كند. در عين حال دينداري ‌مي‌تواند متغير مهمي در تحكيم روابط همسايگي باشد. بنابراين پژوهش پيش رو به بررسي تأثير دينداري بر ميزان روابط همسايگي شهروندان ساكن شهر بابل ‌مي‌پردازد. روش پژوهش پيمايشي بوده و داده‌ها از طريق پرسش‌نامه گردآوري شده است. جامعه آماري را همه شهروندان بالاي 25 سال ساكن شهر بابل تشكيل داده است. حجم نمونه تحقيق 384 نفر بوده كه از طريق ‌نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه ميزان روابط همسايگي در اين شهر كمتر از ميانگين است. افزون بر اين، يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه دينداري و ابعاد آن (مناسكي، پيامدي، اعتقادي، تجربي) به ميزان 20 درصد از واريانس روابط همسايگي را تبيين ‌مي‌كنند. همچنين تأثير دينداري بر روي روابط همسايگي مثبت (Beta=0.40) بوده است. براساس نتايج تحقيق، اجتماع‌هاي ديني و ايماني مبنايي براي گرد هم آمدن افراد و مهم‌ترين منبع مولد سرمايه اجتماعي (در روابط همسايگي) محسوب مي‌شوند. بنابراين پيشنهاد مي‌شود به دليل اهميت نقش آموزه‌هاي ديني در ميزان روابط همسايگي و ارتقاي آن، در سياست‌گذاري‌هاي مرتبط با شهرنشيني به‌خصوص روابط همسايگي مورد توجه قرار گيرد.