تحليل انتقادي برداشت‌هاي گروه فرقان از نهج‌البلاغه

در دهه‌هاي قبل و پس از انقلاب اسلامي، احزاب و گروه‌هاي بسياري پديد آمدند كه براي عضوگيري از مردم ايران، لازم بود ايدئولوژي خاصي را تهيه و ارائه كنند. بخش معتنابهي از اين گروه‌ها، يا مدعي بودند همه مباني خود را از دين گرفته‌اند و يا آنكه در كنار ديگر منابع، به آموزه‌هاي مذهبي نيز توجه داشته‌اند. يكي از اين احزاب، گروه فرقان بود كه بيش از همه، چهره خشونت‌بارش در ترور‌ها در ذهن متبادر مي‌شود و كمتر به مباني فكري آنها پرداخته شده است. در اعتقادنامه اين گروه با نام خودخوانده «ايدئولوژي توحيدي»، بيش از همه از آيات قرآن استفاده شده است. در رتبه بعد، اين سخنان حضرت علي(ع) بود كه بسيار بدان استناد مي‌شد تا جايي كه اين ضرورت به نگارش شرحي به نام «فروغ نهج‌البلاغه» انجاميد. حال اين نوشتار كه به روش توصيفي ـ تحليلي سامان يافته، تلاش مي‌كند نگرش فرقانيسم به نهج‌البلاغه را مورد مداقه قرار داده، مهم‌ترين نقدهاي وارد بر آن را نشان دهد. مروري بر آثار رهبران اين گروه نشان مي‌دهد نه‌تنها تأويل گزاره‌هاي سياسي ـ اجتماعي، بلكه مفاهيم اعتقادي و اخلاقي نيز سرلوحه فعاليت آنها بوده است. نتايج نشان مي‌دهد مهم‌ترين نقدها به استنباط‌هاي اين گروه، تسلط رويكرد كاركردگرايي و بي‌توجهي به اصول و قواعد فقه‌الحديث است.