تخصيص منطقه‌اي يارانه‌هاي بخش صنعت بر اساس مدل تركيبي تحليل پوششي داده‌ها و نظريه بازي

از منظر تاريخي، يارانه صنعتي به‌عنوان يك سياست صنعتي سابقه‌اي به قدمت علم اقتصاد داشته و در طول دوره‌هاي مختلف به‌عنوان يك ابزار حمايتي از بخش صنعت توسط كشورهاي مختلف به كار گرفته شده است. اين در حالي است كه چگونگي توزيع اثربخش و مطلوب اين يارانه‌ها در كنار محدوديت اين منابع مالي عمومي همواره به‌عنوان مسئله‌اي اساسي پيش‌روي برنامه‌ريزان و سياست‌گذاران قرار داشته است. در اين راستا پژوهش حاضر مي‌كوشد ضمن بررسي يارانه صنعتي از بعد نظري و شواهد تجربي مدلي براي تخصيص يارانه‌هاي صنعتي به 31 استان‌ كشور با توجه به چهار معيار مؤثر در تخصيص اين منابع عمومي ارائه نمايد. بدين منظور از مدل ZSG-DEA مبتني بر تلفيق مدل‌ تحليل پوششي داده‌ها با مفاهيم تئوري بازي‌ها استفاده شده است. نتايج مدل پيشنهادي ضمن تعيين سهم بهينه هر استان بيانگر اين است كه  استان تهران با سهم 23/25 درصدي داراي بالاترين سهم بهينه و در مقابل استان‌هاي ايلام و كهگيلويه و بويراحمد با سهم 0/2 درصدي داراي پايين‌ترين سهم بهينه از يارانه‌هاي صنعتي هستند. پس از مشخص شدن سهم بهينه هر استان از اعتبارات حمايتي بخش صنعت پيشنهاد مي‌شود نحوه پرداخت اين منابع با توجه به آثار انواع حمايت‌ها و نوع صنايع هر استان تعيين شود.