ارتباط بين حس انسجام با عملكرد جسماني و حمايت اجتماعي در يك نمونه از سالمندان ايراني مبتلا به سرطان

هدف: با افزايش سن، احتمال ابتلا به سرطان افزايش مي‌يابد و اهميت بررسي منابع مهم سازگاري، از جمله حس انسجام، عملكرد جسماني و حمايت اجتماعي جهت كنترل شرايط زندگي اين افراد، از اهميت ويژه‌اي برخوردار مي‌گردد. لذا، پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط حس انسجام با عملكرد جسماني و حمايت اجتماعي انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك مطالعه هم‌بستگي مي‌باشد كه در 120سالمندان مبتلا به سرطان با نمونه‌گيري در دسترس در بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي تهران انجام شد. ابزارهاي گردآوري داده‌ها، مقياس آزمون كوتاه شناختي، پرسش‌نامه‌هاي حس انسجام، فعاليت‌هاي روزمره زندگي، فعاليت ابزاري روزمره زندگي و حمايت اجتماعي بودند. يافته‌ها: نتايج نشان داد حس انسجام با عملكرد جسماني در حوزه فعاليت‌هاي ابزاري روزمره زندگي و فعاليت‌هاي روزمره زندگي و حمايت اجتماعي رابطه مثبت معناداري داشت، اما حمايت اجتماعي با دو متغير عملكرد جسماني، رابطه مثبت معناداري نداشت. هم‌چنين ميانگين حس انسجام به طور كلي 15.28 ±54.88، عملكرد جسماني 3.60 ±13.99 و 4.70 ±9.56 و حمايت اجتماعي 78.96 ±61.14 بود. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد حس انسجام با دو متغير عملكرد جسماني و حمايت اجتماعي ارتباط مثبت دارد. نظر به اين‌كه حس انسجام مي‌تواند به بهبود عملكرد جسماني و حمايت اجتماعي سالمندان مبتلا به سرطان كمك كند، بر لزوم تدوين استراتژي‌ها و انجام مداخلات مبتني بر ارتقاي حس انسجام توسط پرستاران و ساير افراد باليني تاكيد مي‌گردد.